Thursday, March 21, 2013

მწვანე პალმის ხალისიანი თავგადასავალი მზისფერ ჩრდილოეთში




კუს ტბიდან მოჩანს ეიფელის კოშკი.
ან ასე: კუს ტბიდან, საღამოს, ღია კაფედან მოჩანს თბილისის მანათობელი ციმციმა ანძა.

და თბილისის ანძა რომ ჯობია ეიფელს, ეს ხომ ჟანეტმაც იცის და თუ გნებავთ, თქვენც დაიჯერეთ.

ფისოზე მინდა მოვყვე. ვგიჟდები ფისოებზე. და ეს განსაკუთრებულად საყვარელი იყო. აი, ახლოს მოვიდა და პიცის ნაჭერი მოვუციცქნე (ოჰ. პიცა. ჰიტია და ვამარიაჟებ. ისე, კაი პიცა იყო მართლა) და იმის მერეეე. იისე მომისკუპდა. დაყუნცულდა ჩემს წინ, დაჯდა და ზის საყვარლად. ფისო ფისო. ჭრელი, ვეფხვისფერი. მერე დასეირნობდა. აქეთ იქით. მუხლებზეც დავისვამდი, მაგრამ მერე პიცას ვეღარ მივირთმევდი და მერე წავიდა სადღაც. ისეთი კარგი და ჭკვიანი კატა იყო, გეგონება ვიღაცამ შინაურულად გაწვრთნაო. თვინიერი და კუსკუსა. მხიარულიც და მოქნილიც. გადასარევად დაცუნცულებდა იმ ღია ტერასაზე.

არ გამომდის ბოლო დროს იმაზე არფიქრი, მკითხველი რას იფიქრებს. რაღაც მოხდა. კარგია. ან არც.
ეგ ვერ მოვიფიქრე.
ყველაზე საინტერესო ხომ საკუთარ თავში გარკვევაა.